Tranen zijn de woorden die je hart niet kan vertellen.
Rare dingen soms die tranen. Het laat zien dat je verdriet hebt, maar ze rollen ook over de wangen als je heel hard aan het lachen bent. Het rare fenomeen dat ik heb mogen ervaren is dat ik aan het schaterlachen was, tranen over de wangen liepen en ik de omslag voelde naar huilen. Dat vond ik zo vreemd, maar ik ben wel iemand die het toe laat. Maar zo was ik vroeger niet.
Zoals sommigen van jullie weten kan een massage er voor zorgen dat je gaat huilen. Dan is het niet direct toe te wijzen aan verdriet, pijn of vreugde. Er kan tijdens een massage van alles omhoog komen en loskomen. Op mijn behandeltafel ook al een aantal keren mee mogen maken. Van een kleine heftige snik die het begin is van het openen en oplossen van een blokkade, het heel eventjes huilen en de bekende huilbui die ontzettend oplucht en dagen daarna nog te voelen is. Het doet soms wonderen dat huilen. En dat is fijn. Je voelt je ondanks de dikke rode ogen daarna lichter van binnen.
Wat ik soms ook mee maak, is dat als iemand begint te huilen in het bijzijn van mij, men zich verontschuldigt. Dat is echter niet nodig. Want alles mag, alles is goed en het moet er schijnbaar gewoon uit. Hou vooral je tranen niet in, hou je niet groot voor je kinderen of voor je leidinggevende of teamleden. Huilen mag, huilen moet. Je mag je emoties laten zien. Dat is juiste heel belangrijk als we weer dat lijf in willen: van ons hoofd terug naar ons lijf. En dat betekent voelen. Heel veel voelen en nog eens voelen.
Tranen vallen nooit zonder reden. Ze zijn je kracht en niet je zwakte.
Wanneer heb jij voor het laatst gehuild?